Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ.....



Θα φταίει ίσως η άνοιξη...θα φταίει ίσως κάποια αναμονή που δεν έρχεται ποτέ, αμυδρά απροσδόκητη ίσως...που σε λίγο γίνεται αυτόματα απαισιόδοξη σκέψη...νιώθεις αδιαπέραστο σκοτάδι ξαφνικά ..κι ας λάμπει έξω ο ήλιος...τι τάχα να΄ναι αυτό που φταίει και ξεχύνονται από το μυαλό άτακτες σκέψεις πότε απαισιόδοξες πότε κυριολεκτικά συγκεχυμένες και πότε εντελώς φευγάτες....πλάθουμε καμιά φορά τρομακτικά σενάρια στο μυαλό που νομίζουμε ότι κάποτε θα γίνουν πραγματικότητα και θα μας βγάλουν έξω από το ασφαλές περίβλημα που νομίζουμε ότι ζούμε...συμβαίνει τακτικά αυτό στον καθένα μας....τι μπορεί να υπάρχει που μπορεί να μας τις διώξει αυτές τις σκέψεις??μια στιγμή γαλήνης και ηρεμίας σε κάποια εξοχή,διαβάζοντας ένα βιβλίο,πίνοντας ένα καφέ με φίλους,ένα θεατρικό έργο, ένα σινεμά  η και παίζοντας με τα ζωάκια μας?όλα αυτά μαζί η και τίποτα απ όλα αυτά?κάτι άλλο ίσως...πιο extreme,πιο ανατρεπτικό.....λοιπόν αυτό νομίζω ότι είναι.Φοβόμαστε να βιώσουμε κάτι πιο extreme,πιο ανατρεπτικό, πιο έξω απ΄τα νερά μας,πιο έξω από τη ζωή την ίσως ρουτινιάρικη την ίσως συντηρητικά τακτοποιημένη την ίσως καταπιεσμένη και την ίσως αφελώς προγραμματισμένη...μήπως αυτό είναι που μας κουράζει τελικά??τι θα κάνω σήμερα,τι θα κάνω αύριο τι το Πάσχα τι το καλοκαίρι...μήπως πρέπει νάρχίσουμε να πετάμε τα καλούπια που κουβαλάμε όλα μα όλα στη θάλασσα??μήπως ήρθε ο καιρός οι μαύρες σκέψεις που καμιά φορά μας τυρρανάνε άνευ λόγου και αιτίας να σκορπιστούν στον άνεμο?βιώνουμε ένα άγχος απίστευτο καθημερινά που μας τρώει σαν το σαράκι το αδηφάγο....κάποιες φορές δικαιολογημένα, όταν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα.άλλες φορές αδικαιολόγητα....θα πρότεινα να γίνουμε για λίγο ψυχολόγοι και να κάνουμε ένα μικρό συμβούλιο με τον εαυτό μας....μια μίνι θεραπεία αυτογνωσίας και παραδοχής στο που φταίμε...μήπως άδικα βασανιζόμαστε...μήπως νάλλάζαμε προτεραιότητες? μήπως τακτικές....νιώθω πως χρειαζόμαστε μια άλλη πορεία,μια ανακατεύθυνση ζωής,,άλλου πλάνου...δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου..βλέπω κι άλλους..όλο κάτι φταίει....κάτι  τους βασανίζει..κάτι τους αγχώνει..και δεν λέω για τα οικονομικά..αυτά αφορούν όλους μας,,άλλους περισσότερο,άλλους πολύ λιγότερο..μιλάω για την εσωτερική κατήφεια που μαραζώνει ψυχές που φθείρει το πνεύμα, που γεμίζει εμμονές...και εμμονές απροσδιόριστες ίσως....ΓΙΑΤΙ???.... Εσύ που με διαβάζεις απλά σκέψου το....πάρε λίγο πάνω σου και σκέψου απλά...τι σε απασχολεί,γιατί σε απασχολεί και πώς σε απασχολεί...και αν το συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς είναι αυτό και τι μορφή έχει,δηλαδή πόσο κακό σου κάνει,τότε σκέψου ότι ήρθε ο καιρός να το πετάξεις μακριά...στον κάλαθο πολύ απλά,,και ζήσε..χωρίς εμμονές...χωρίς άγχος,,απλά ψάξτο να το βρεις ποιο είναι αυτό και μετά πέτα το!!!!ΠΩΣ???Εσύ θα το βρεις το πώς...εγώ απλά μια πρόταση έκανα...βρες τι φταίει και κάνε μια νέα αρχή..πιάστο αλλιώς,,με αισιοδοξία.Δεν ξέρω. Μπορεί να φταίει η άνοιξη...χρειάστηκε όμως μια ανανέωση...μια ανανέωση σκέψεων...αφού οι λεμονιές ανθίσαν και φέτος.......

2 σχόλια:

  1. Πέρασαν τα 10 τελευταία χρονια μέσα στο τρέξιμο στο άγχος της καθημερινότητας,όταν συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι δεν κατάλαβα πως έφυγαν.
    Αφού τα παιδιά άνοιξαν τα φτερά τους και μένοντας μόνοι εγώ και ο σύζυγος είπαμε ότι η ζωή μας δεν τελείωσε, είμαστε νέοι άνθρωποι,βάλαμε νέους στόχους,ζούμε την καθημερινότητα απλά και γεμάτα,βγήκαμε από το καλούπι της ρουτίνας,έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου να τον προσέχω κατι που δεν εκανα μες το τρεξιμο, αλλάξαμε προτεραιότητες,
    ταξίδια οσο μας επέτρεπαν τα οικονομικά μας,σπάσαμε τις αδικαιολόγητες ντροπές και μιλήσαμε για πράγματα που ποτέ δεν τολμούσαμε να αγγιξουμε και αυτό γιατί μας έτρωγε το άγχος της καθημερινότητας ,τώρα μπορώ να πω ότι είμαστε σαν τότε που γνωριστήκαμε και ακομα καλύτερα και μου αρεσει....
    Ωραίο ποστ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Παρόμοια καθημερινότητα βιώσαμε κι εμείς γλυκιά μου Φούλη με τρελά ωράρια εργασίας είκοσι πολύτιμα χρόνια για μένα οπου λίγη ηταν η προσωπική ζωη για μας..όντως από τότε που αφιερωθηκα στην οικογένεια,εκεινη την στιγμη ακριβώς,άλλαξαν και οι προτεραιότητες..και τον εαυτό μου κοιτάω απο τότε περισσότερο όλο και κάποιο μακρινο ταξιδάκι κάναμε και γενικά στο σπίτι επικρατεί πια ηρεμία ποιότητα στη διατροφη και ποιότητα ακόμα και στην ψυχαγωγία μας...δεν εχει σημασία η ηλικία για να περνάς καλά!!Εχει μεγαλη σημασία το που θα πας και φυσικά με ποιους θα πας...γιατι και οι φίλοι που εχεις 30 χρόνια είναι απο τα πολυτιμότρα αγαθά...κι ενας καφες με μια φίλη,ψυχοθεραπεία είναι..οσο για το τελευταίο που με συγκίνησε...ο έρωτας με τα χρόνια γίνεται αγάπη που εσυ ο ίδιος χτίζεις με τα χρόνια,,χαίρομαι που τα λέμε..μου εισαι πολύ ξεχωριστή κ το έχεις καταλάβει..φιλάκια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή