ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΑΥΛΟ....

Ζω και αναπνέω μέσα απο το τζάμι του παράθυρου..κοιτάζω κάτω το σκοτεινό πάρκο της πλατείας που φαίνεται πως βιώνει μια αδιαπέραστη μοναξιά...οι φοίνικες που είχε κάποτε δεν υπάρχουν πιά..τους καρατόμησε ο δήμος μας γιατι προσβλήθηκαν απο κάποια ασθένεια..κάποια παγκάκια παρέμειναν, που τωρα πια κάνουν το κους κους τους  μερικοί συνταξιούχοι κάποιοι που βγάζουν τα σκυλάκια τους βολτίτσα...ενω κάποτε....πιο παλιά.....Τότε πριν αρκετά χρόνια πίσω, που εγώ ημουνα κοριτσάκι ακόμα, ήταν εντελώς διαφορετικό το σκηνικό...το πάρκο μπορεί να ηταν και εκείνα τα χρόνια σκοτεινό,αλλά ακούγονταν οι ζωηρές φωνούλες των παιδιών που μόλις τέλειωναν τα μαθήματά τους ξαμολιόντουσαν χαρούμενα στην πλατεία....το σκοτάδι γινόταν αμέσως φως..ως δια μαγείας...απο μερικά σπιτια ακούγονταν μαγικοί ήχοι...ένας Μότσαρτ χάιδευε τάυτιά μας και μας ταξίδευε μέσα απο τα πλήκτρα κάποιου πιάνου μακριά...πολύ μακριά...μαγεμένος αυλός??...ισως...αναμνήσεις όμορφες..απο το παρελθόν...τότε που τα κοριτσίστικα χαμόγελα εβαζαν φωτιά στις γειτονιές..τότε που τα αγορίστικα καμώματα ήτανε κάτι σαν τους άθλους του Ηρακλή για τα κορίτσια...και κοκκίνιζαν τα μάγουλα απο απο τα πρώτα σημάδια του έρωτα....ισως και να μη πέρασαν πολλά χρόνια απο τότε,,ολα ΄όμως έχουν αλλάξει δραματικά...είναι και τα οικονομικα που στέρησαν τα χαμόγελα,ειναι και ο φόβος που επικρατεί τις νύχτες....όλα..όλα άλλαξαν..υπάρχουν ομως και οι εναλλακτικές....μπαίνεις σε κάποια μπλογκογειτονιά,σερφάρεις στο διαδίκτυο κλείνεις την τηλεόραση και απολαμβάνεις την μουσική που σου αρέσει...το πρώτο πράγμα που κάνω το πρωί ειναι να στροβιλιστούν νότες.. πολλέςνότες.., απο τον δυνατό ήχο του στερεοφωνικού....δυνατά κάποιες φορές....να βγει και το μοναχικό μας πάρκο απο την αδιαπέραστη μοναξιά που βιώνει..ακόμα και το πρωι....Ζω και αναπνέω μέσα από το τζάμι του παράθυρου...περιμενω κατι ν'αλλαξει...ισως κάποια ποιοτική στροφή στο παρελθόν.....ν΄ακούσω παλι τις ξέφρενες φωνούλες και τα χαχανητα μέσα στη νύχτα....και το Μοτσαρτ να μαγεύει με τις νότες του τη γειτονια...κάτι σαν τον μαγεμένο αυλό......

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ ΛΙΓΟ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!!!!!

Το κομματι αυτο το αφιερωνω στον αγαπημενο μου συντροφο Πανο με πολλη αγαπη!!!

Πρωταπριλια???Παλι???

Καλο μας μηνα και παλι....αλλα οχι βρε παιδια παλι πρωταπριλια!!!αφου πρωταπριλια εχουμε ολο το χρονο!εμεις οι Ελληνες εννοω..οταν σε κοροιδευουν ολο το χρονο,ολα τα χρονια,δεν ζουμε 365 μερες το χρονο πρωταπριλια??ΕΛΛΗΝΕΣ!!!αει εξαπατηθεντες!οποτε και την πρωτομαγια παλι πρωταπριλια θα εχουμε!!εμεις ομως πρεπει να την απολαυσουμε την "δικη μας"πρωταπριλια!Ας γελασουμε,ας απολαυσουμε την ανοιξη τη φρεσκαδα του πρωινου του ηλιολουστου,ας χαμογελασουμε στα παιδια μας που τοσο το εχουν αναγκη,ας παιξουμε με το σκυλακι μας που σιγουρα αυτο δεν θα μας κοροιδεψει...ας σκεφτουμε ομορφα πραγματα...η ζωη μας ειναι στιγμες..εκει να σταθουμε...στις ομορφες στιγμες της δικης μας προσωπικης ζωης....τις περασμενες...η σ΄¨αυτες που θα ερθουν,,,ονειρευτειτε τις.Τα ονειρα δεν απαγορευονται...οποιος δεν ονειρευεται παυει να ειναι ζωντανος..κι εμεις ειμαστε ακομα ζωντανοι!με ψυχη.ετσι ειναι πλασμενος οΕλληνας.Να τα καταφερνει και στα δυσκολα..περναμε δυσκολες μερες στη χωρα.κι υπαρχουν χωρες και χωρες..και οπως λεει και ο μεγαλος μας ποιητης Γιωργος Σεφερης"Χωρες του ηλιου οπου δεν μπορεις ν΄αντικρισεις τον ηλιο,χωρες του ανθρωπου οπου δεν μπορεις ν'αντικρισεις τον ανθρωπο!!!!!αυτα καλοι μου φιλοι...τα λεμε..συντομα..

Δυσκολοι καιροι, αλλα.....

Δυσκολοι καιροι....Πριν ενα χρονο ξεκινησα αυτο το μπλογκ...ετσι..ισως γιατι ζηλεψα..ισως γιατι ηθελα να μοιραστω καποιες σκεψεις..τα παρατησα την πρωτη μερα κιολας γιατι μου φανηκε βουνο ολο αυτο..το να μαθω περισσοτερα για τους υπολογιστες..πως να κανω αναρτηση, πως το ενα πως το αλλο...σημερα το εψαξα μονη μου..φαινεται κατι καταφερνω σιγα σιγα.μη γελασετε.θα μαθωωωωω...κ οταν εχω χρονο κατι θα μοιραζομαι μαζι σας....ισως μαγειρικη ισως μουσικη, ποιηση κατι γυναικειο κατι κοριτσιστικο ισως και κατι ανατρεπτικο,κατι ατιθασο κατι καθημερινο..ισως και κατι απο τα παλια,ισως κ απο τα σημερινα...κατι αστειο,κατι πεσσιμιστικο...δεν ξερω...οτι και να ειναι αυτο..εχω την αναγκη να μοιραστω με ανθρωπους της διπλανης πορτας ισως αγνωστους ισως γνωστους, ισως δαιμονες ισως αγγελους καποιες σκεψεις καποιες ιδεες καποιες προτασεις που ισως καποτε συναρπασουν..ισως θαφτουν..ισως αποθεωθουν..αλλα ισως και στροβιλιστουν στον ανεμο..και φτασουν πολυ μακρια..ισως εκει που πρεπει..σε καποιες πριγκιπισσες απο τα παραμυθια'ισως και στην σταχτοπουτα που και αυτη πριγκιπισσα εγινε στο τελος του παραμυθιου....ας ξεκινησω με αισιοδοξια...παντα θελω να πιστευω οτι υπαρχει μια ακρη..ενα φως...μια γιορτη...τα λεμε φιλοι μου...