Μια πόλη πέτρινη
περιμένει επισκέψεις..
επισκέψεις από μακριά..
Μολυσμένη απ' τις αναμνήσεις της
τακτοποιεί που και που τα αισθήματά της..
Μια πόλη πέτρινη
περιμένει να δει τους ήρωες που δεν φανήκανε.
τους ήλιους που ποτέ δεν ξημέρωσαν.
Μια πόλη φοβισμένη
ψάχνει κάπου για να κρυφτεί..
Να κρυφτεί για λίγο..
Αυτοσυγκέντρωση πριν τις επισκέψεις..
Τι θα γίνει..απορεί..
προφταίνω να προετοιμαστώ;
...........................................
Περπατώντας
στην πόλη με τα γκρίζα σύννεφα
ανακάλυψα τη θλίψη που κρύβει μέσα της...(By Kate)
Η ΑΠΡΟΣΩΠΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΜΑΣ ΠΙΚΡΑΙΝΕΙ.ΟΧΙ..ΟΧΙ ΑΥΤΗ Η ΙΔΙΑ..ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΣΆΥΤΗΝ...ΟΧΙ..ΟΧΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ..ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ....ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΒΥΘΙΣΑΝ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ,ΠΟΥ ΕΞΑΘΛΙΩΣΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ,,ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΨΕΜΜΑΤΑ..ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΗΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ..ΠΟΣΟ ΜΑ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΛΥΠΑΜΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗN ΠΟΛΗ...
Φύσηξ' ο μπάτης
κι η μυρωδιά της θάλασσας
λαθρεπιβάτης στο δωμάτιο..
Γκρίζο το πέλαγο,
στέλνει τους γλάρους του πίσω στα στέκια τους..
Ένα καραβάκι ξανοίχτηκε
στο βαθύ το γαλάζιο,το απέραντο..
Αγνάντεψα για να σε βρω..
μα τ' αγέρι μήνυσε
να μη προδώσω τη νέα αυγή..
Αμηχανία..ίσως κι οφθαλμαπάτη..
Το κυματάκι σάλευε κι αυτό αργό
σαν να μην ήθελε να ταράξει τη μαγεία..
Αγνάντεψα για να σε βρω
με μια πεταλούδα στο στέρνο μου..
Ελπίδα μαζί και χαρά
καθώς ερχόσουν..
Γκρίζο το πέλαγο,
στέλνει τους γλάρους του πίσω στα στέκια τους..
Γύρισε κι εμένα ο γλάρος μου..
Λαθρεπιβάτης στο δωμάτιο..
με μια αγκαλιά φωτιά..
και μ' ένα δάκρυ ωκεανό..
κι η πεταλούδα, λαθρεπιβάτης στ'όνειρο
γλυκά κοιμήθηκε κι αυτή..(By Kate)
ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ,ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ..ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΜΟΝΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ..Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΔΕΙΧΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ....ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ...ΓΙΑΥΤΟ ΟΤΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΝΑ ΣΕ ΤΡΩΕΙ, ΓΙΝΕ ΜΙΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΚΙ ΕΣΥ..ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΝΟΕΡΑ ΕΝΑΣ ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ...
Σαγήνεψες με την γαλάζια σου κορδέλα
χλωμά όνειρα,αγορίστικα.
Η αυλή σου προσκύνημα
για τα παιδικά βήματα
τα γέλια και τις χαρές..
Κι όσο χτύπαγε η καρδιά σου
μάγευες τις νύχτες τους,
με τα χρυσά σου τα μαλλιά
να τα λούζει τα φεγγάρι το αλλόκοτο.
Πίσω απ' το καθρέφτη
μύρια κοριτσίστικα όνειρα..
'Ενας ωκεανός συναισθημάτων
να πλημμυρίζει τη ψυχή..
Σαγήνεψες με τα γαλάζια σου μάτια την πανσέληνο..
την πανσέληνο που άφησε στο μαξιλάρι σου το χάδι της.
Δέος..
Εξομολόγηση βαθιά..
Παρέμβαση στα όνειρα..
Στις σκέψεις σου.
Στα πάντα..(By Kate)
ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ...ΚΙ ΕΧΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΝΕΙΡΑ...ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΟΝΤΑΙ..ΙΣΩΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΤΑ ΤΡΟΜΑΖΕΙ..ΚΑΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΟΥΝ..ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ..ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΩΡΙΜΑ ΑΚΟΜΑ..ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΤΙ Η ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΩΣΕ..ΚΥΛΑΕΙ ΤΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΔΑΚΡΥ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΥΦΕΡΑ ΤΟΥΣ ΜΑΤΑΚΙΑ..ΠΙΣΩ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ..ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ..ΚΙ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΙ,ΞΕΠΕΤΑΓΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..ΕΙΣΑΙ ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΕΙΣ...ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ...
Μανούλα μου..μαμά μου..
Εσύ που λάμπεις σαν φως κι η νύχτα χάνεται, εσύ που δίνεις χάδια μόνο απ΄τον ήλιο
εσύ που ομορφαίνεις τα μεσημέρια μου
και με σκεπάζεις νοερά για καληνύχτα..
Αυτή είσαι εσύ..Η μανούλα μου..
Εσύ που με έκανες γλυκά να κοιμάμαι με παραμύθια,
με παραμύθια για ιππότες και πριγκίπισσες
με ξωτικά και με κρινένιους παραδείσους
αυτή είσαι εσύ..Η μητέρα μου..
Εσύ που μ' έκανες να μη φοβάμαι τα σκοτάδια
γιατί φρόντιζες δεν ξέρω,μαγικά
και με συντρόφευαν νεράιδες τα βράδια..
εσύ τις έφερνες κρυφά πριν κοιμηθώ
μ' ένα νανούρισμα γλυκό σαν νάταν μέλι..
Εσύ που αναπλήρωνες τόσο γλυκά την απουσία του
και σκόρπιζες τις στάχτες στους ανέμους..
Εσύ που έδιωχνες τον βοριά απ' το παράθυρο
και μένα νεύμα σου φεύγανε τα σύννεφα
που καλωσόριζες την κάθε μου άνοιξη
με χαμόγελα ανθένια..
Αυτή είσαι εσύ..
Εσύ που μου κράταγες σφικτά το χέρι
σαν περνούσαμε το δρόμο
εσύ που έσβηνες τα δάκρυα από τα μάτια
και γέλια ακούγονταν στα ξαφνικά..
Αυτή είσαι εσύ..
Η μάνα μου η μανούλα μου η χρυσή!!(By Kate)(To Angela)
Όσα ποιήματα και τραγούδια να σου γράψω μαμά μου δεν θα φτάσουν ποτέ..όσες σελίδες και να γεμίσω δεν θα φτάσουν για να σου πω ευχαριστώ για όσα μου έδωσες.για την αγάπη σου,για τη στοργή σου και για τους κόπους σου...Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι το μικρό σου κοριτσάκι,γιαυτό συγχώρεσέ με όταν καμιά φορά σου μιλάω απότομα η στριφνιάζω από κάτι..είναι επειδή με έχεις κακομάθει η καλομάθει-δεν ξέρω πως να στο πω-..Σημασία έχει οτι Σ'ΑΓΑΠΑΩ μαμά μου..Και είμαι για σένα πάντα εδώ!!Εγω που θα σου κρατώ το χέρι να περνάμε το δρόμο,εγώ που θα σε σκεπάζω νοερά γιά καληνύχτα!!Εγώ ειμαι αυτη!
ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ!
ΣΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ΤΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΜΟΥ ΠΑΝΟΥ ΚΑΙ ΠΕΘΕΡΟΥΛΑ ΜΟΥ ΤΗΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΤΥΧΕΡΟ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΤΟ ΓΙΟ ΤΗΣ ,ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ ΜΟΥ..ΣΆΥΤΗ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ-ΗΡΩΙΔΑ ΠΟΥ ΑΝΑΘΡΕΨΕ ΥΠΕΡΟΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΛΥΚΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ, Σ'ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΥΛΙ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΚΑΙ Σ'ΕΜΕΝΑ ΑΔΕΡΦΙΑ- ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ- ΚΑΙ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΧΑΡΙΣ Σ'ΑΥΤΗΝ..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ,ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ..ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΣΟ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ!ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΆΥΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΠΑΙΔΙΑ..ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ..Σ'ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ,ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ!!ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ,ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΑΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΜΕ ΘΕΡΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΡΓΗ..ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ,ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΛΙ..ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΤΑ ΔΙΝΕΤΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ...ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ..ΘΕΛΟΥΝ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ..ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΧΑΡΑ!!ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ...ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΑΝΕΣ ΜΑΣ,ΟΙ ΜΑΜΑΔΕΣ ΜΑΣ,ΟΙ ΓΛΥΚΕΣ ΜΑΣ ΜΑΝΟΥΛΙΤΣΕΣ..
Τέσσερις παρά πέντε..Νύχτα αξημέρωτη..και δεν κοιμάμαι..δεν νυστάζω..μια σκέψη με τριγυρίζει...Ένα χρυσό κουτί δεμένο με ροζ σατέν κορδελίτσες..ένα κουτί ξεχασμένο..ένα κουτί κλειδωμένο σ' ένα συρτάρι του γραφείου μου..ένα κουτί απο το παρελθόν..το δικό μου παρελθόν..ένα κουτί που μέσα του κρύβει τα δεκαοκτώ μου χρόνια..
Νύχτα..αξημέρωτα ακόμα..θυμήθηκα το χρυσό κουτί με τις ροζ κορδελίτσες..ήταν εκεί..ξεχασμένο βαθιά μέσα σ' ένα συρτάρι..παρατημένο..χρόνια.Έδειχνε καινούριο ακόμα..δεν ήταν καν σκονισμένο..άνοιξα ένα πορτατίφ και φωτίστηκε το δωμάτιο..μια λάμψη ξεχύθηκε..θαρρείς μόλις άνοιξα το κουτί..κάποια γράμματα..κάποιες φωτογραφίες..ξεχασμένες..γράμματα από μένα για μένα..κάτι σαν ημερολόγιο..με αποστολέα και παραλήπτη εμένα την ίδια!.Άλλα πάλι από φίλους..διάφορα..άλλα επιστολόχαρτα σε γαλάζιο χρώμα,άλλα ροζ,άλλα λευκά,κάποια με πεταλούδες,κάποια άλλα με καρδούλες,με μαργαρίτες,κάποια με σκίτσα με τρελές φατσούλες..κοριτσίστικα.. εφηβικά ..ήταν όμως όλα της ίδιας περιόδου..της ίδιας χρονιάς..των δεκαοκτώ μου χρόνων..εκεί ήταν κλεισμένα όλα τα όνειρα..όλες μου οι φιλοδοξίες..οι απογοητεύσεις μου και οι ελπίδες μου..εκεί ήταν κλεισμένα όλα τα άγουρα συναισθήματα..και ξαφνικά να θες να τα ξαναδιαβάσεις.Να θες να τα ξαναμυρίσεις...και τότε γύρισα πίσω...Σ'εκείνον τον μαγικό Αύγουστο..
Μέσα απο το κουτί ξεπετάγονταν τώρα γέλια,χαχανητά καμιά φορά και κλάματα,εικόνες από γαλάζιες θάλασσες,από χρυσοπράσινες λίμνες,από μαγικές χρυσαφένιες ακρογιαλιές από βράχια μες στη θάλασσα..και ήχοι από το ίδιο σκηνικό..γλάροι ατίθασοι με τσιριχτές φωνούλες άρχισαν να ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες..το κύμα θαρρείς κι έσκαγε τώρα μπροστά μου..οι ήχοι από τις κιθάρες άρχισαν να μου παίρνουν το νου..ένας κόκκινος ουρανός παραμυθένιος με ταξίδευε τώρα στο παρελθόν..ένιωσα μια ξαφνική βροχή να μουσκεύει το μπλουζάκι μου και να τρέχω με τους φίλους μου μες στην αμμουδιά για να τη χαρούμε..ν' απολαύσουμε την ορμή της μες στο κατακαλόκαιρο..Αχ εκείνος ο Αύγουστος..Τι όμορφοι καιροί..ένας σκούρος μοβ ουρανός σε γκρίζο μοτίβο και η βροχή..κι εσύ να μη ξέρεις τότε ότι δεν θα την ξαναζούσες τέτοια στιγμή..τέτοια ανεμελιά..τέτοια ζωντάνια..κέφι..χορός μουσική..Η υπέρτατη γοητεία της ανωριμότητας..τόσο παιδιάστικα μαγευτική τόσο μα τόσο φευγάτη..
Εικόνες.Στιγμές.Μια ονειρική αναζήτηση ευτυχίας.Κυνηγώντας το όνειρο να πω?την ευτυχία?τον έρωτα?την αγάπη?
Κυλάνε τα λεπτά..περνάει η ώρα..βλέπω κάποιες φωτογραφίες..ξεχασμένες κι αυτές..ανάμεσα στα αρωματισμένα νεανικά γράμματα.Σαν κινηματογραφική ταινία περνάνε τώρα από μπροστά μου τα δεκαοκτώ μου χρόνια.σ'.αυτή τη νύχτα αγρύπνιας κι υπερέντασης θυμήθηκα ν' ανοίξω το χρυσό μου κουτί με τις ροζ κορδελίτσες..ένα χρυσό κουτί από σοκολατάκια είχε γίνει μια κρύπτη ενός θησαυρού της ψυχής ..που εσύ ετσι ξαφνικά θυμήθηκες΄ν' ανοίξεις..Δεν με κύκλωσε θλίψη για τα χρόνια που πέρασαν..ίσως κάποια νοσταλγία και χαρά μαζί.Για τα χρόνια που έζησα..σίγουρα νοσταλγία..μια γλυκιά ανατριχίλα από τις θύμησες με πλημμυρίζει τώρα που κοιτάζω τις φωτογραφίες..άλλες πολύ φωτεινές-αυτές με την γαλάζια θάλασσα και τη γαλαζοπράσινη λίμνη-άλλες λίγο σκοτεινές τραβηγμένες με φλας-αυτές που ανάβαμε φωτιές στην αμμουδιά,παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε-Αχ εκείνος ο Αύγουστος ο απίστευτα μαγικός....που παίζαμε στην κιθάρα μας τα τραγούδια του BOB DYLAN και της JOAN BAEZ και δεν τα βαριόμαστε..κι όλο τα ξαναπαίζαμε..Το "blowin in the wind.".ήταν ένα απο τα αγαπημένα μας..κι όταν θέλαμε κάτι πιο ρομαντικό παίζαμε το "Romance in Durango"για να χορέψουν και τα ερωτευμένα της παρέας,,όλοι δηλαδή.Ποιος ήταν αυτός που δεν ηταν ερωτευμένος στα δεκαοκτώ?όλοι τρελά είμαστε..έτσι χαρούμενοι ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι ζούσαμε εκείνο τον Αύγουστο..Μαγικά σαββατοκύριακα στον Πόρο.Στο Λιμανάκι της αγάπης.Εκεί κατασκηνώναμε.Εκεί κατασκηνώναμε τα .όνειρά μας..
Σίγουρα,αν ποτέ πάω ξανά εκεί θ' ακούσω τις φωνές μας και τα γέλια μας τις μελωδίες της κιθάρας,τα τρεχαλητά και τις βουτιές μας με τα ρούχα στη θάλασσα μέσα στη νύχτα..θα ξαναδώ τ'αγόρια το ξημέρωμα να πετάνε τις πλατιές πέτρες στη θάλασσα και ποια θα φτάσει πιο μακριά,πριν ακόμα βγει ο ήλιος να μας λούσει με το φως του και μας ξεσηκώσει για νέες χαρές και παιχνίδια...
'Εκλεισα το κουτί και έδεσα σφιχτά τις ροζ κορδελίτσες.Δυο ώρες κύλησαν..μαγικές..ανεπανάληπτες.
Δύο ώρες μιας νύχτας που αργούσε να ξημερώσει..σαν να μη το ήθελε..μια νύχτα γοητευτικής περιπλάνησης στο παρελθόν..
Όταν έκλεισα το χρυσό κουτί μου ένιωσα ξαφνικά σαν ξωτικό..Σαν ξωτικό που στοίχειωσε στα βράχια της θάλασσας,ξύπνησε ξαφνικά κι έζησε σε μια νύχτα,για μια νύχτα, την ζωή απ' την αρχή..Όπως στα παραμύθια..
Έξι παρά πέντε..Σε λίγο ξημερωνει..By Kate)
ΟΜΟΡΦΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!
Δεν χρειάζονται πάντα λόγια για να ευχηθείς σε όσους αγαπάς..Η μουσική δίνει τις καλύτερες ευχές..Ειδικότερα αν στην προσφέρουν όμορφα πλάσματα..Δύο νεαρά κορίτσια με ιδιαίτερη κλίση στη μουσική,μαγεύουν και τον πιο δύσκολο ακροατή!Η πρίμα μπαλερίνα Polina Semionova σε απόσπασμα απο το μπαλλέτο black swan σε μουσική Τσαικόφσκι μαγεύει τις αισθήσεις..μάτια και ψυχή!!
.jpg)
