Μάτωσαν πάλι οι σφαίρες της αθλιότητας.
Κόλαση.
Κόλαση και φωτιά..
Θέλω..
Θέλω ν' αναστηθούν οι πεθαμένοι ήλιοι.
Και τα μπλε φεγγάρια να μην αναδεύουν
τις κουρτίνες των νοσοκομείων με σπαραγμό.
Νάγναντεύουν μόνο ήσυχα σπίτια
τις νύχτες της Αστάρτης.
Παρακαλώ Εκείνον..
για έλεος.
Θέλω..
Θέλω τα παιδιά να παίζουν
χαρούμενα στις αυλές
γέλια ν' ακούγονται,
τρεξίματα και κυνηγητά
με μπάλες πολύχρωμες τ' αγόρια
και κούκλες να χτενίζουν
τα κορίτσια τα πρωινά.
Κι οι μανάδες ν' απλώνουν
τ'ασπρόρουχα με τραγούδια
κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού
κρύβοντας στο στήθος τους γιασεμιά..
Όχι μηχανές θανάτου κι ερπύστριες.
Ούτε κραυγές απόγνωσης.
Όχι άλλο αίμα.
Ούτε δάκρυ από τα παιδικά ματάκια.
Ζωή μόνο.
Κι ευφορία.
Ζητάω πολλά εγώ η ανόητη?
Πολλά ζητάω?
Αχ και δεν ξημερώνει Θεέ μου απόψε..
Δεν ξημερώνει.(By Kate)
Ο Χ Ι Α Λ Λ Ο Α Ι Μ Α...Ο Χ Ι Α Λ Λ Α Ν Ε Κ Ρ Α Π Α Ι Δ Ι Α!!
